متكلمان اسلامى براى امامت تعاریف مختلفى ذكر كرده‎اند، و غالباً امامت را «ریاست و رهبرى عمومى جامعه در زمینه امور دینى و دنیوی» دانسته‎اند، نمونه‎هایى از این تعاریف را یادآور می‎شویم:

1. امامت، رهبرى عمومى دینى است كه در برگیرنده ترغیب مردم به آن چه مایه حفظ مصالح دینى و دنیوى آن‎ها، و بازداشتن آنان از آن چه مایه زیان آن‎ها است، می‎باشد.[1]
2. امامت، رهبرى و بالاصاله در امور دین است.[2]
3. امامت، جانشینى پیامبر اكرم6 در برپاداشتن دین است به گونه‎اى كه پیروى او بر همه امت واجب است.[3]
4. امامت، رهبرى عمومى در امر دین و دنیا به عنوان جانشینى پیامبر6 است.[4]

[1] . این تعریف از خواجه نصیر الدین ‌طوسى در كتاب قواعد العقاید است، ص 108، شایان ذكر است كتاب یاد شده همراه با پانوشت‎هاى نگارنده، توسط مركز مدیریت حوزه علمیه قم چاپ شده است.

[2] . این تعریف از سدید الدین حمصى رازى در كتاب المنقذ من التقلید، است، ج 2، ص 236، این كتاب در دو جلد توسط انتشارات جامعه مدرسین قم چاپ شده است.

[3] . این تعریف از قاضى عضد الدین ایجى اشعرى است، شرح مواقف، ج 8، ص 344.

[4] . این تعریف از سعدالدین تفتازانى اشعرى است، شرح مقاصد، ج 5، ص 232.