آن حضرت با عنوان زین العابدین و سجاد خوانده می‌‌شود، چرا که او قبل از هر چیز بنده خالص و صالح خدا بود، و سجده‌‌های طولانی او، هر بیننده را به سوی خدا و پرستش خدا جذب می‌‌کرد.
خداوند در حدیث لوح که آن نامه‌ای از سوی خدا به پیامبر اکرم6 است او راچنین معرفی کرده است: «سید العابدین و زین اولیائی الماضین؛[1] او آقای عبادت کنندگان و زینت اولیای پیشین من است.» یوسف بن اسباط می‌گوید، پدرم گفت:
نیمه‌‌های شب به مسجد رفتم، جوانی را که به سجده افتاده بود دیدم که چنین با خدا راز و نیاز می‌‌کرد: صورتم خاک آلود، برای آفریدگارم سجده کرد، که خداوند سزاوار سجده است.» به محضرش رفتم، دریافتم امام سجاد7 است، صبر کردم تا هوا روشن شد، به نزد ایشان رفتم و عرض کردم: «ای فرزند پیامبر! چرا آن همه به خود زحمت می‌‌دهی با این که خداوند تو را برتری بخشیده و تو در پیشگاه خدا مقام بسیار ارجمندی داری؟» او با شنیدن این سخن منقلب شده و گریه کرد و فرمود: پیامبر6 فرمود:
«هنگامی که روز قیامت برپا گردد هر چشمی جز چهار چشم گریان است:
1 ـ چشمی که از خوف خدا بگرید؛
2 ـ چشمی که در راه (جهاد) برای خدا نابینا شده باشد؛
3 ـ چشمی که از حرام‌‌های خدا پوشیده شده باشد؛
4 ـ چشمی که شب تا صبح در حال سجده بیدار باشد.»[2]
عبادت امام سجاد7 پرستش کاملا آگاهانه و بسیار عمیق بود، او با لذت و شیفتگی مخصوص، آمیخته با عرفان کامل، خدا را عبادت می‌‌کرد. ارتباط و پیوند او با خدا به گونه‌ای بود که روایت شده:
شبی برای عبادت برخاست، هنگام وضو، چشمش به ستارگان آسمان افتاد، و هم چنان به ستارگان می‌‌نگریست، و در اندیشه آفریدگار و آفرینش آنها فرو رفت، حیران و بهت زده در حالی که دستش در آب بود، به آسمان چشم دوخته بود تا صدای اذان صبح را شنید.[3]
فاطمه3 یکی از دختران امیرمومنان علی7 از جابر بن عبدالله انصاری تقاضا کرد که نزد امام سجاد7 برود، به عنوان دل سوزی از آن حضرت بخواهد که جانش را از آسیب عبادت بسیار حفظ کند، زیرا او بر اثر عبادت بسیار، از ناحیه بینی و سر زانوها و کف دست‌ها و پیشانی، آسیب سختی دیده بود، جابر نزد امام سجاد7 رفت و آن حضرت را از تحمل آن همه رنج طاقت فرسا در عبادت برحذر داشت.
امام سجاد7 به او فرمود: «ای همنشین رسول خدا6! جدم رسول خدا6 آن قدر عبادت کرد که پاهایش ورم کرد، شخصی به او عرض کرد: چرا آنقدر به خود رنج می‌‌دهی؟ فرمود: «آیا بنده سپاسگزار خدا نباشم.» جابر به امام سجاد7 عرض کرد:
«جان عزیزت در خطر است، کم تر خود را در فشار قرار بده.» امام سجاد7 فرمود:
«ای جابر همواره راه پدرانم (پیامبر و علی) را می‌‌پیمایم، و آنها را الگو قرار می‌‌دهم تا به آنها بپیوندم.» [4] صحیفه سجادیه، یکی از نمادهای عرفانی و زاییده اندیشه‌‌های معرفت شناسی امام سجاد7 است که به عنوان زبور آل محمد6 شناخته شده، و با مطالعه آن، می‌‌توان به عظمت بی‌کران پرستش آگاهانه آن بزرگوار واقف شد.
[1] . محمد بن یعقوب كلینی، اصول كافی، ج 1، ص 528.
[2] . كشف الغمّه، عیسی اربلی ، ج 2، ص 294.
[3] . ریاض السالكین سیدعلیخان، طبق نقل ری شهری، بهترین راه شناخت، ص348.
[4] . علاّمه سروی، مناقب آل ابیطالب، ج4، ص148و 149.
