پس ازمفید دو شاگرد برجسته‌اش به نام‌های علی بن حسین معروف به سیّد مرتضی، و محمد بن علی کراجکی روش استدلالی را در رساله‌های خود درباره امام زمان به کار بردند.

این شیوه در مقاله به جامانده از سید مرتضی در سال 1955 در بغداد تحت عنوان «مسئله وجیزه فی الغیبه» به چاپ رسیده و توسط ساشدنیا به انگلیسی ترجمه شده به وضوح دیده می‌شود.

سید مرتضی در سال 355ق. تولد یافت و در سال 436ق. وفات نمود. سید مرتضی از استادان شیخ طوسی بوده است. در آن عصر نیز دائره رد و ایراد باز هم تا حدودی توسعه یافته بود، لذا سید مرتضی قد علم کرد، و کتاب بزرگی به نام «الشافی» پیرامون امامت تالیف نمود.

او در این کتاب، تمام مسائل امامت را مورد بحث و بررسی قرار داده و اشکالات و ایرادات مخالفان را پاسخ داده و درباره امام غایب به تفصیل وارد بحث شده است. علاوه بر آن کتابی هم در خصوص غیبت به نام «المُقنِع» تألیف نموده است.