پس از آن که آیه «وَ أْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَيْها»[1] بر پیامبر نازل گشت، بنا بر نقل‌های مختلف آن حضرت چهل روز [2]، شش ماه[3]، هشت ماه[4]، یا نه ماه[5] در هر صبح و شام به سوی خانه حضرت فاطمه می‌رفت و دستگیره در خانه را می‏گرفت و پس از سلام بر اهل آن خانه، به دستور آیه عمل می‏نمود و می‏فرمود: «الصَّلاةَ یَرحَمُکُم الله»[6] و سپس این آیه را تلاوت می‏فرمود: «اِنَّما یُرِیدُ الله لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْس اَهْلَ البَیتِ وَ یُطْهِرَکُم تَطهِیرَا»[7]

ابو الحمراء می‏گوید: «چهل روز پیامبر را دیدم که هر روز صبح به طرف در خانه علی و فاطمه می‏آمد و دستگیره در را می‏گرفت و می‏فرمود: «السَّلام عَلَیکم اهلَ البَیت وَ رَحمَة الله وَ بَرَکاته. الصَّلاة یَرحَمُکم الله. اِنَّما یُرِیدُ الله لِیُذهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْس اَهل البَیت وَ یُطَهِرَکُم تَطهِیراً.» [8]

قندوزی حنفی پس از ذکر این حدیث می‏گوید: «این حدیث از 300 نفر از صحابه و یاران پیامبر روایت‏شده است.» [9]

یاران رسول خدا آن گاه که می‏بینند در خانه علی و فاطمه به مسجد باز می‏شود، هر یک از خانه خود دری به مسجد باز می‏کنند. دیری نگذشت که فرمان الهی توسط رسول خدا آمد که تمام درها باید بسته شود جز در خانه علی. موج اعتراض بالا گرفت اما پیامبر قاطعانه بر موضوع پافشاری کرد و تمام درها، حتی پنجره‏ها را، جز در خانة علی بست.

زید بن ارقم می‏گوید: «برخی از یاران حضرت از ایشان خواستند که اجازه دهد، درها همچنان باز بماند. پیامبر از جای برخاست و پس از حمد و ثنای الهی فرمود:

به من دستور داده شد که تمام درها، جز در خانه علی را ببندم. حال می‌بینم که برخی از شما سخن گفته‏اید اما این را بدانید که سوگند به خدا! این من نبودم که در خانه‌ای را بسته یا باز کرده باشم، بلکه دستوری بود که من از آن پیروی کردم.»[10]

حدیث ‏یاد شده از احادیث مسلم شیعه و سنی است و تاکنون کسی بر صحت آن اشکال نگرفته، جز ابن الجوزی که آن را در ردیف احادیث موضوعه و ساخته رافضی‏ها خوانده است. اما «ابن حجر عسقلانی‏» در کتاب «فتح الباری در شرح صحیح بخاری‏» در رد گفته ابن الجوزی اظهار می‏دارد:

«وی خطای زشتی را در این کتاب مرتکب شده است، زیرا به بهانه تعارض، بسیاری از احادیث صحیح را رد کرده است.»[11]

گرچه در زمان معصومین به ویژه از اواخر زمان امام سجاد به بعد، خانه حضرت فاطمه را به بهانه توسعه مسجد ویران کردند، اما جایگاه خانه معلوم و مشخص بود و مردم بدون هیچ تقیه‏ای، نسبت‏به خانه حضرت فاطمه احترام ویژه‏ای قائل بودند. [12]

امام جواد هر روز مقارن اذان ظهر، نخست‏ به زیارت رسول الله می‏رفت، سپس به طرف خانه حضرت فاطمه می‌رفت و کفش‏های خود را بیرون می‏آورد و وارد خانه حضرت فاطمه می‏گشت و در آن جا نماز می‏گذارد. [13]

[1] . طه / 132.

[2] . امالي طوسي، ص 251.

[3] . سير اعلام النبلاء، ج 2، ص 434.

[4] . بحارالانوار، ج 43، ص 53.

[5] . ينابيع المودهٔ، ص 174 و مناقب خوارزمي، ص 23.

[6] . امالي طوسي، ص 251.

[7] . بحارالانوار، ج 43، ص 53.

[8] . ينابيع المودهٔ، ص 174.

[9] . همان.

[10] . ذخائر العقبي، ص 77.

[11] . زندگاني حضرت فاطمه، ص 56.

[12] . مدينه‏شناسي، ص 117.

[13] . سفينهٔ البحار، ج 2، ص 375.