سید بن طاووس از کتاب زهدالنّبی تألیف ابوجعفر احمد القمی نقل می‌کند:

هنگامی که دو آیه ﴿وَ اِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُم اَجْمَعین * لَها سَبعةُ اَبْوابٍ لِکُلِّ بابٍ مِنْهُم جُزءٌ مَقْسُوم﴾[1]؛

و جهنم میعادگاه همه‌‌ی گمراهان است * هفت در دارد و برای هر دری، گروه معینی از آن‌ها تقسیم شده‌اند؛

نازل شد، پیامبر  به شدت گریه‌ی کرد، صحابه نیز از گریه‌‌ی آن حضرت، به گریه افتادند، ولی صحابه علت گریه آن حضرت را نمی‌دانستند، و پیامبر چنان منقلب بود که کسی نمی‌توانست از او سؤال کند.

عادت رسول خدا این بود که هرگاه فاطمه را می‌دید خوشحال می‌شد، از این رو یکی از اصحاب به حضور فاطمه رفت، تا او را نزد پیامبر بیاورد، وقتی به خانه‌‌ی زهرا وارد شد دید او به آسیا کردن مقداری جو اشتغال دارد و این آیه را می‌خواند:

وَ مَا عِنْدَاللهِ خَیْرٌ وَ اَبْقَی: و آنچه نزد خدا است، بهتر و پایدارتر است. [2]

آن مرد صحابی سلام کرد و جریان گریه‌‌ی رسول خدا را گفت، فاطمه بی درنگ برخاست و چادر کهنه‌ای که دوازده وصله از لیف خرما داشت به سر گرفته و از خانه بیرون آمد، سلمان او را دید و گریه کرد، و گفت: واحزناه! قیصر روم و کسری (شاه ایران) لباس‌های سندس و حریر بپوشند، اما دختر پیامبر چادری را که دوازده وصله دارد و کهنه است به سر کند!!

فاطمه به حضور پیامبر آمد و عرض کرد:‌ ای رسول خدا! سلمان از لباس من تعجب می‌کند، با اینکه سوگند به خداوندی که تو را به حق مبعوث کرد، مدت پنج سال است که فرش ما در خانه‌‌ی علی به یک پوست گوسفند انحصار دارد که شب به روی آن می‌خوابیم و روز روی آن پوست، به شتر خود علف می‌دهیم، و متکای ما از لیف خرما است.

پیامبر به سلمان فرمود: دختر من از سابقین و در صف سبقت گیرندگان در درگاه خدا است .

آنگاه فاطمه عرض کرد: پدر جان فدایت گردم: علت گریه تو چیست؟ پیامبر دو آیه‌‌ی فوق را که جبرئیل نازل کرده بود، خواند.

فاطمه وقتی که نام جهنم را شنید، با صورت به روی زمین افتاد، و پی در پی می‌گفت: وای، سپس وای بر کسی که وارد دوزخ گردد .

وقتی که سلمان آیه را شنید گفت: کاش گوسفندی بودم، خاندانم مرا می‌کشتند و پوستم را می‌دریدند و من نام آتش را نمی‌شنیدم.

ابوذر گفت:‌ای کاش مادرم نازا بود و مرا به وجود نمی‌آورد و نام آتش را نمی‌شنیدم.

مقداد گفت:‌ای کاش پرنده‌ای در بیابان بودم و حساب و عقابی نداشتم و نام آتش را نمی‌شنیدم!!

حضرت علی فرمود: ‌ای کاش، درندگان گوشت بدنم را می‌دریدند و‌ ای کاش مادرم مرا متولد نمی‌کرد و نام آتش جهنم را نمی‌شنیدم! سپس دستش را بر سرش گذاشت و گریه می‌کرد و می‌گفت:

وای از دوری سفر، وای از کمی توشه‌‌ی راه سفر قیامت !

که مردم (گنهکار) به سوی آتش می‌روند، و آتش آن‌ها را درمی رباید، آنان بیمارانی هستند که کسی به عیادتشان نمی‌رود، و مجروحانی هستند که کسی زخم‌های آن‌ها را درمان نمی‌کند، و اسیرانی هستند که کسی آن‌ها را از بند آتش رها نمی‌نماید، خوراک و آشامیدنی آن‌ها از آتش است، و در میان طبقات آتش زیر و رو می‌گردند، و پس از آنکه در دنیا لباس‌هایی که از پنبه بود می‌پوشیدند، اینک در دوزخ، قطعه‌های آتش را می‌پوشند، و پس از آنکه در دنیا با همسران خود هم آغوش بودند، اینک در دوزخ با شیطان‌ها هم آغوش هستند.

[1] . سوره‌ِ حجر، آیه 43 و 44.

[2] . قصص- 60- شورى- 36.