پروردگار عالم به داوود نبی(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلو هٔ و السّلام)خطاب می‌کند: «یَا دَاوُدُ ذِکْرِی لِلذَّاکِرِینَ وَ جَنَّتِی لِلْمُطِیعِینَ وَ زِیَارَتِی لِلْمُشْتَاقِینَ وَ أَنَا خَاصَّةٌ لِلْمُطِیعِین».

«ذِکْرِی لِلذَّاکِرِینَ»، ‌‌ای داوود! من همیشه به یاد آن کسانی هستم که مرا یاد می‌کنند.

«وَ جَنَّتِی لِلْمُطِیعِینَ»، جنّت من برای مطیعین است، آن‌هایی که طاعت خدا را براساس محبّت به خدا دارند. دائم مطیع خدا هستند؛ چون او را دوست دارند.

پروردگار عالم در خطابی به موسی کلیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوهٔ و السّلام) می‌فرماید: من عبادت و طاعت بنده‌ای را می‌پذیرم که بدانم آن را براساس محبّت انجام داده است.

کلمه جنّات و رضوان در قرآن چندین بار تکرار شده است امّا «جَنَّتِی» فقط یکبار در قرآن آمده است، «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّة ارْجِعی‏ إِلی‏ رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً فَادْخُلی‏ فی‏ عِبادی وَ ادْخُلی‏ جَنَّتی‏»، ‌‌ای نفس مطمئنّه (آن کسانی که تا حدّ اعلاء پیش رفتند! رجوع کن به من، داخل شو در بندگان خاص من و داخل شو در جنّت من.

«وَ زِیَارَتِی لِلْمُشْتَاقِینَ»، کسانی من را زیارت می‌کنند که مشتاق من هستند. این که می‌گویند: شهید در آن درجه آخر به وجه الله نظر می‌کند، همین است. خدا که جسم نیست، پس این وجه‌الله چیست؟

وجه الله امام زمان4 است.

«وَ أَنَا خَاصَّةٌ لِلْمُطِیعِین»، من مخصوص مطیعین هستم؛ یعنی به طور اختصاصی متعلّق به آن‌ها هستم. آن‌ها براساس حبّ مطیع شدند و خداوند می‌گوید: من مخصوص آن‌ها هستم.

لذا اولیاء الهی و خصّیصین حضرت حقّ، آن‌ها که دائم مطیع حضرت حقّ هستند نیز وجه‌الله می‌شوند، نگاه به آن‌ها عبادت است؛ چون آن‌ها مخصوص به خدا هستند و خدا هم به آن‌ها فرمود: من هم مخصوص شما هستم، «وَ أَنَا خَاصَّةٌ لِلْمُطِیعِین».

لذا وقتی پروردگار عالم می‌بیند بندگانش نمی‌آیند، خودش اقدام می‌کند. به عنوان مثال در شب‌های قدر دل‌ها را می‌کشاند و می‌آورد. حتّی امکان دارد بعضی‌ها طیّ سال با کمال تأسّف یک شب هم در مسجد یا جایگاه عبادی حاضر نشوند، امّا در شب قدر دیگر دلشان تاب نمی‌آورد، مگر این که نعوذبالله، کسی قسیّ‌القلب شده باشد و حتّی در شب قدر هم مجلس گناه راه بیاندازد!!! دیگر چقدر باید به قلبش مهر زده شده باشد که به هیچ عنوان درب خانه خدا نیاید.

علّت آمدن ما در مراسم شب‌های قدر، فقط حبّ او بر ماست. علّامه طهرانی به نقل از آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامهما الشّریف) می‌فرمودند: شب‌های قدر، نشانه حبّ خدا به بندگانش است، امکان دارد حبّ ما کم باشد که مع‌الأسف شده، چون اگر حّب داشتیم طبق آیه شریفه «إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللّـَهَ فَاتَّبِعُوني‏ يُحْبِبْكُمُ الله‏»، تبعیّت می‌کردیم، عبادت می‌کردیم، اهل دعا و نماز و مناجات و شب‌خیزی بودیم. امّا از حبّ خدا کاسته نمی‌شود.