حق به توصیف حضرت زهراء

گفته بی حد فضیلت زهراء

با چنین رفعت و مقام و جلال

من چه گویم به مدحت زهراء

لیک گویم به حد معرفتم

از سر صدق، رتبت زهراء

کرده از نور خود خدای جهان

از ره لطف خلقت زهراء

مصطفی بوسه می‌زدش بر دست

حبّذا بر شرافت زهراء

کس ندارد به نزد حضرت حق

عزتی همچو عزت زهراء

نرود در جحیم آنکه بود

در دل او محبت زهراء

دوستانش به حشر، ز آتش دور

بنگر قدر و رفعت زهراء

عاصیان را بود به روز جزا

چشم دل بر شفاعت زهراء

با سعادت قرین بود آن کو

مهر ورزد به عترت زهراء

شد زجور منافقین مخفی

تربت پاک حضرت زهراء

کاش آید امام عصر و شود

ظاهر آن پاک تربت زهراء

چارده قرن تاکنون بگذشت

از قیام و شهادت زهراء

چارده قرن رفت و شیعه هنوز

در غم است از مصیبت زهراء

گوی (روشن) مدیح او که شوی

بهره ور، از عنایت زهراء

جعل شد گر قوافیم، غم نیست

صدق باید به مدحت زهراء[1]