آخرین صـفـتـی اسـت که در این سلسله از صفات برای پرهیزکاران بیان شده است «آن‌ها به آخرت قطعا ایـمـان دارنـد» (وَ بـِالْاٰ خِرَةِ هُم یُوقِنُون )

آن‌ها یقین دارند که انسان، مهمل و عبث و بی هدف آفریده نشده‌، آفـریـنش برای او خط سیری تعیین کرده است که با مرگ هرگز پایان نمی‌گیرد، چرا که اگر در همین جا همه چیز ختم می‌شد، مسلماً این همه غوغا برای این چند روز زندگی، عبث و بیهوده بود.

او اعتراف دارد کـه عـدالـت مـطـلق پروردگار در انتظار همگان است و چنان نیست که اعمال ما در این جهان، بـی‌حـسـاب و پـاداش بـاشـد.

این اعتقاد به او آرامش می‌بخشد، از فشارهایی که در طریق انجام مسئولیت‌ها بر او وارد می‌شود، نه تنها رنج نمی‌برد بلکه از آن استقبال می‌کند، همچون کوه در برابر حوادث می‌ایستد، در برابر بی عدالتی‌ها تسلیم نمی‌شود، و مطمئن است کـوچـک‌تـریـن عـمـل نـیـک و بد، پاداش و کیفر دارد، بعد از مرگ به جهانی وسیع‌تر که خالی از هـرگـونـه ظـلـم و سـتـم اسـت انـتـقـال می‌یابد و از رحمت وسیع و الطاف پروردگار بزرگ بهره‌‌مند می‌شود.

ایمان به آخرت، یعنی شکافتن دیوار عالم ماده، و ورود در محیطی عالی‌تر و والاتر که این جهان، مزرعه‌ای برای آن، و آموزشگاهی برای آمادگی هر چه بیشتر در برابر آن، محسوب می‌شود، حیات و زندگی این جهان هدف نهایی نیست بلکه جنبه مقدماتی دارد، و دوران سازندگی برای جهان دیگر است.

زندگی در این جهان، همچون زندگی دوران جنینی است که هرگز هدف آفرینش انسان آن نبوده، بلکه یک دوران تکاملی است برای زندگی دیگری، ولی تا این چنین سالم و دور از هر گونه عیب متولد نشود در زندگی بعد از آن خوشبخت و سعادتمند نخواهد بود.

ایـمـان بـه رسـتـاخـیز، اثر عمیقی در تربیت انسان‌ها دارد، به آن‌ها شهامت و شجاعت می‌بخشد، زیرا بر اساس آن، اوج افتخار در زندگی این جهان، «شهادت» درراه یک هدف مقدس الهی است، که محبوب‌ترین اشیاء بـرای فرد با ایمان بوده و آغازی است برای یک زندگی ابدی و جاودانی.

ایمان به قیامت انسان را در برابر گناه کنترل می‌کند، و به تعبیر دیگر؛ گناهان ما با ایمان به خدا و آخرت نسبت معکوس دارند، ‌به هر نسبت که ایمان قوی‌تر باشد گناه کمتر است. در سوره ص آیه 26 می‌خوانیم، خداوند به داوود7 می‌فرماید:

وَ لاتَتَّبِع الْـهَوی فَیُضِلَّکَ عَنْ سَبِیلِ الله إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ الْحِسابِ؛ از هوای نفس پیروی مکن که تو را از مسیر الهی گمراه می‌سازد، کسانی که از طریق الهی گمراه شوند عذاب دردناکی دارند، چرا که روز قیامت را فراموش کردند.

آری این فراموشی روز جزا، سر چشمه انواع طغیان‌ها و ستم‌ها و گناهان است و آن‌ها هم سر چشمه عذاب شدید.