ایثار یعنی دیگران را بر خود مقدم داشتن و خود را برای آسایش دیگران به رنج افکندن. زاهد از آن جهت ساده و بی تکلف و در کمال قناعت زندگی می‌کند و بر خود تنگ می‌گیرد که دیگران را به آسایش برساند.

ایثار از پرشکوه‌ترین مظاهر جلال انسانیت است. و تنها انسان‌های بسیار بزرگ، به این قله شامخ صعود می‌کنند. ما در تاریخ زندگی حضرت رسول اکرم و حضرت صدیقه کبری و ائمه اطهار به مواردی از ایثار برخورد می‌کنیم که دیدگان روح ما، در برابر شکوه معنوی و تحسین برانگیز آن خیره می‌شود.

قرآن کریم، داستان ایثار حضرت امیرمؤمنان و خاندان گرامی‌اش را در آیات پرشکوه خود در سوره «هَلْ اَتَی» منعکس کرده است.

علی و زهرا و فرزندانش آنچه داشتند که جز چند قرص نان نبود، با کمال نیازی که بدان داشتند، تنها و تنها به خاطر رضای حق، سه روز پشت سر هم، به مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند و خود با آب افطار کردند. و این داستان در ملأ اعلی بازگو شد و آیات قرآن درباره‌اش نازل گشت.

شعار «الجار ثم الدار» یعنی اول همسایه، بعد از آن خانه، رسم جاری این خاندان است.

این صدیقه کبری است که در شب زفاف پیراهن نو را از تن خود درمی آورد و به سائل می‌دهد و خود همان پیراهن کهنه را بر تن می‌پوشد.