تقوا، همچون واکسن ضد بیماری، فرد و جامعه را از گرفتاری به انواع امراض اخلاقی و اجتماعی نگه می‌دارد، و اقشار مردم را از بدبختی‌های خانمان سوز - که امروز جامعه‌ی جهانی و بین المللی به سختی گرفتار آن گردیده‌اند- نجات می‌دهد.
تقوا نه تنها به اصلاح نفس و سیرت انسانی و امور معنوی کمک می‌کند، بلکه در امور مادی و بهداشتی و حفظ حقوق مردم نیز نقش آفرین است. قرآن کریم در اشاره به این حقیقت می‌فرماید:
«اگر مردمان شهر و دیار، همه اهل ایمان و تقوا بودند، ما، درهای برکات آسمان و زمین را بر روی آنان می‌گشودیم». [1]
آری، اگر توده‌ی مردم اهل تقوا باشند، بخش مهمی‌از درآمدهای ملی و دولتی در موارد نامناسب مصرف نمی‌‌گردد، آبروی مردم مصون می‌ماند، تلاش و تولید و پیشرفت مضاعف می‌شود، روح اخوت و محبت که عامل همبستگی و پیوستگی و پیشرفت است همیشه زنده می‌ماند، و دشمنان و بدخواهان، از درون و برون مرز نمی‌‌توانند به ما آسیبی برسانند.
امیر مؤمنان علی به بیان این حقیقت می‌فرماید:
«شما را به پرهیزکاری توصیه می‌کنم... که آن بیماری‌های قلبی شما را برطرف می‌سازد، و کوردلی را به نور و روشندلی مبدل می‌نماید، و به امراض جسمانی شفا می‌بخشد، و سینه‌ها را از فساد پاک می‌کند، شما را از «درون چرکی» نجات می‌دهد، و پرده‌های ضخیم را که مانع بینایی واقعی است از چشم شما بر می‌دارد. و به دلهایتان امنیت می‌بخشد، ظلمات و تاریکی‌ها را به نور و امید دگرگون می‌سازد...». [2]
این کلمات روحانی و عبارات نورانی، بیانگر آن است که تقوا در تمام جوانب زندگی، مؤثر و سازنده است. آن حضرت در فرازی دیگر درباره‌ی اهمیت اهتمام به تقوا و پیامد آن می‌فرماید:
«تقوا و پرهیزکاری نهایت آرزو است که هر کس آن را پیشه‌ی خود سازد هلاک نمی‌‌گردد، و از عمل خود پشیمان نمی‌‌شود، زیرا در اثر این عمل سعادتمندان، سعادتمند و زیانکاران، زیانکارگشته‌اند.»[3]
آیات قرآن تقوا را مانع گرفتاری به آتش دوزخ معرفی کرده است، از جمله در «سوره‌ی زمر» آیه 61 آمده است:
«گروهی در آتش دوزخ گرفتار گردیده و رویشان سیاه می‌شود، ولی از این بین، پرهیزکاران نجات یافته و کوچک‌ترین غم و اندوه به آنان نمی‌‌رسد...».
و یا در سوره‌ی مریم می‌خوانیم:
«و هیچ کس از شما باقی نمی‌‌ماند، جز آن که وارد دوزخ گردد، و این حکم قطعی خداوند است، سپس از آن جا کسی نجات نیابد مگر پرهیزکاران...».
رسول گرامی‌اسلام نیز بدین موضوع اشاره نموده و می‌فرماید:
«دو عمل، امت مرا بیش از سایر اعمال وارد بهشت می‌کند، آن دو، تقوا و حسن خلق است». [4]
امام صادق نیز در سفارش به پیروان حقیقی خود چنین می‌فرماید:
«سعی کنید در عمل به اسلام و دستورات دینی سرمشق دیگران باشید، و دیگران از دیدن شما به نقش تربیتی ما توجه نمایند، و بگویند: این انسان‌ها در مکتب جعفری تربیت شده‌اند و بدین طریق ما را خوشحال، و آیین جعفری را ترویج نمایید».
[1] . سوره اعراف ـ آیه 96.
[2] . نهج البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، ص 635.
[3] . میزان الحكمه، ج 4، چاپ جدید، ص 3625، ش 22340.
[4] . اصول كافی، ج 2، ص 100؛ وسائل الشیعه، ج 8، ص 504.
