بانوی دانشمند، فیلسوف و فرزانه را گویند و او بانوی فرزانه‌‌ای است که علم و حکمت را، نخست در پایتخت بیزانس، از معلم خصوصی و عرب زبان فراگرفته،[1] سپس فرائض دینی و سنن اسلامی را از پیشگاه «حکیمه» دخت گرامی امام جواد آموخته است.[2]

اما لفظ حکیمه، در متون روایی و تاریخی از او ذکری به میان نیامده است، مگر در کلام ابن خشاب، که گفته است: در روایتی (نقلی) به مادر امام عصر4 حکیمه گفته شده است. و یا گفته است بعض اصحاب تاریخ گفته‌اند: به مادر منتظر، حکیمه گفته شده است.[3]

[1] . غیبت شیخ طوسی: ص 128، کمال الدین: ج 2 ص 423.

[2] . دلائل الامامه: ص 267، بحار الانوار: ج 51 ص 10.

[3] . بحار، ج51، ص24، ح37.