کلمه ارض در آیه شریفه یعنی هر آنچه که موجود است. لذا انسان حتّی بر ملائکهٔ الله هم خلیفه است. شب قدر هم همین است، «تَنَزَّلُ الْمَلاَئِکَةُ وَ الرُّوحُ». آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمایند: ملائکه در هر زمانی محضر مبارک امام زمان خودشان می‌آیند و امام زمان باید تکلیف یک ساله ملائکه را هم تعیین کنند.

پس ملائکه هر چه در زمین اتّفاق می‌افتد می‌دانند. در زمین است که مقدّرات آسمان‌ها هم به دست حجّت خدا رقم می‌خورد. این انسان است، انسانی که اوج می‌گیرد، خلیفه‌الله می‌شود و مقدّرات آسمان‌ها را هم او باید رقم بزند.

امام زمان حضرت حجّت‌بن الحسن المهدی. می‌فرمایند: حضرت موسی در آن وادی مقدّس(طور) مناجات می‌کند، به او گفته می‌شود «فَاخْلَعْ نَعلَیک» عرضه می‌دارد: خدایا من محبّتم را برای تو خالص کردم و قلبم را از غیر از تو، شستشو و غسل دادم.

حضرت می‌فرمایند: حبّ او نسبت به خانواده‌اش خیلی زیاد بود. حبّ به خانواده، خودش دلالت بر حبّ به خداست.

شخصی به پیامبر اکرم عرضه داشت: من تا حالا فرزندانم را نبوسیدم، فرمودند: تو انسان نیستی، مگر می‌شود کسی انسان باشد امّا اظهار محبّت به خانواده‌اش نکند. لذا حبّ به خانواده سفارش شده است امّا حدّی دارد و نباید حبّ به خانواده عامل شود که حبّ به خدا فراموش شود.

آیت الله مولوی قندهاری به نقل از آیت الله سیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامهما الشّریف) می‌فرمودند: پروردگار عالم دوست ندارد رقیبی در حبّ به او وجود داشته باشد. او خیلی به بندگانش علاقه دارد لذا دوست دارد بندگانش هم در مقابل، حبّ به او داشته باشند.

لذا حضرت می‌فرمایند: حبّ موسی کلیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوهٔ و السّلام) به خانواده‌اش زیاد بود. پروردگار عالم خطاب کرد: ‌‌ای موسی! پای خود را برهنه کن.

اولیاء الهی همینطور هستند و به خصوص در اواخر عمرشان دیگر همه چیز را می‌شویند و فقط حبّ به خدا و هر آنچه بوی پروردگار عالم را می‌دهد دارند. مثل وجود مقدّس آقا امام زمان4 که مظهر اسماء و صفات خداست، وجه‌الله، عین الله الناظره، ید الله و ... است. عشق و محبّت به او، محبّت به خداست.