وی راستگوی امامیه و از اصحاب بلند پایه امام هادی و عسکری است و پس از آن از کارگزار نواب اول و دوم امام دوازدهم بود.

وی، که در عصر غیبت صغرا می‌زیست، کتابی درباره غیبت امام زمان تألیف نمود و مکاتباتی نیز با سفیر دوم، محمّد بن عثمان عمری (نیابت: 267 تا 305 ق)، داشت.

بیشتر روایات او به طور مستقیم از امام حسن عسکری هستند. وی «بزرگ قمی‏ها، شخصیت برجسته عالمان قم و از یاران حضرت امام عسکری بود که عمر پربرکت خویش را در راه اعتلای مذهب اهل بیت و ترویج مبانی دین به پایان برد.»

شیخ طوسی، در رجال و فهرست از او نجلیل می‌کند و به شخصیت وی ارج می‏نهد. علّامه حلّی نیز ضمن ستایش، به او اعتماد کامل دارد. [1]

[1] . تنقیح المقال، ج 2ص 176نجاشی، ص 169فهرست، ص 128و معالم العلما، ص. 65