آن‌ها علاوه بر ارتباط دائم با پروردگار رابطه نزدیک و مستمری با خلق خدا دارند، و به همین دلیل سومین ویژگی آن‌ها را قرآن چنین بیان می‌کند: «و ازتمام مواهبی که به آن‌ها روزی داده‌ایم انفاق می‌کنند» (وَمِمَّا رَزَقْناهُم یُنْفِقُون).

قابل توجه اینکه قرآن نمی‌گوید: من اموالهم یُنفقون (از اموالشان انفاق می‌کنند) بلکه می‌گوید: «مـمّا رَزَقناهُم» (از آنچه به آن‌ها روزی دادیم) و به این ترتیب مساله «انفاق» را آنچنان تعمیم می‌دهد که تمام مواهب مادی و معنوی را دربر می‌گیرد.

بنابراین مردم پرهیزگار، آن‌هایی هستند که نه تنها از اموال خود، بلکه از علم و عقل و دانش و نیروهای جسمانی و مقام و موقعیت اجتماعی خود، و خلاصه ازتمام سرمایه‌های خویش، به آن‌ها که نیاز دارند می‌بخشند، بی آنکه انتظار پاداشی داشته باشند.

ارتباط با انسان‌ها در حقیقت نتیجه ارتباط و پیوند با خدا است، انسانی که به خدا پیوسته و به حکم جمله «مِمّا رَزَقْناهُم» همه روزی‌ها و مواهب را از خدا می‌داند، نه از ناحیه خودش آن‌ها را عطای خداوند بزرگی می‌داند که چند روزی این امانت را نزد او گذاشته، نه تنها از انفاق و بخشش در راه او ناراحت نمی‌شود، بلکه خوشحال است، چرا که مال خدا را به بندگان او داده، اما نتائج و برکات مادی و معنویش را برای خود خریده است.

این طرز تفکر، روح انسان را از بخل و حسد پاک می‌کند. و جهان «تنازع بقا» را به «دنیای تعاون» تبدیل می‌سازد دنیایی که در آن هر کس خود را مدیون می‌داند که از مواهبی که دارد در اختیار همه نیازمندان بگذارد، همچون آفتاب نور افشانی می‌کند، بی‌آنکه انتظار پاداشی داشته باشد.

جالب اینکه در حدیثی از امام صادق می‌خوانیم که در ذیل آیه «وَ‌ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ» فرمود: از علوم و دانش‌هایی که به آن‌ها تعلیم داده‌ایم نشر می‌دهند و به نیازمندان می‌آموزند.