من که پرپر می‌‌‏زنم، تشنه لب در لانه‌‏ام

بر علی موسی الرضا، من گل یکدانه‌ام

من جوادم جان بدادم تشنه لب در لانه‌‏ام (2)

همسر بیگانه‌ام، با کنیزان صف زند

می‌‏دهم من جان ز کف، او به شادی کف زند

دل کبابم رفته تابم همسرم شد قاتلم

از شرار زهر غم، سینه‌‏ام شد چاک چاک

من لبم خشکیده و، آب ریزد روی خاک

همچو جدم گویم هر دم العطش تا جان دهم

من که چون شمع سحر، سوزد از پا تا سرم

بر مشامم می‌‌‏رسد، بوی عطر مادرم

در بر من مادر من آمده وقت وصال

من نگویم کف مزن، یا به رویم در مبند

مادرم اینجا بود، پیش او کمتر بخند

شرم بنما لحظه ‏ای را کف مزن در پیش او

من جوادم جان بدادم تشنه لب در لانه‌‏ام (2)