کمال الدّین محمّد بن طلحه شافعی در حق او فرموده: اوست امام کبیر القدر عظیم الشأن، کثیر التهجّد، مجد در اجتهاد، و مشهور به عبادات، مواظب بر طاعات، مشهور به کرامات، شب را به روز می‌آورد به سجده و قیام، و روز را به آخر می‌رسانید به تصدّق و صیام، و به سبب بسیاری حلمش و گذشتن از جرم تقصیر کنندگان در حقّش کاظم خوانده شد، جزا می‌داد کسی را که بدی کرده بود به او با احسان به او وکسی را که جنایتی بر او وارد آورده به عفو از او، و به جهت کثرت عبادتش نامیده شد به عبد صالح، و معروف شده در عراق به «باب الحوائج الی الله» زیرا، که هر که متوسّل به آن جناب شده به حاجت خود رسیده[1] حضرت امام موسی بن جعفر7 عابدترین اهل زمان خود و اَفقه از همه و سخی تر و گرامی تر بود، روایت شده که شبها برای نوافل شب بر می‌خاست، و پیوسته نماز می‌گذاشت، تا نماز صبح و چون فرض صبح را ادا می‌کرد، تعقیب می‌خواند تا طلوع آفتاب، پس برای خدا سجده می‌کرد و پیوسته در سجود و تحمید بود و سر بر نمی‌داشت تا نزدیکی زوال و این دعا را بسیار می‌گفت: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْـمَوْتِ وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسَاب‏‏‏‏» و مکررّ می‌کرد این را.[2]

خطیب بغدادی که از اعاظم اهل سنّت و موثّقین از مورّخین و قدمای ایشانست، گفته که: موسی بن جعفر7 را عبد الصالح می‌گفتند، از شدّت عبادت و کوشش و اجتهادش، و گفته: روایت شده است که آن حضرت داخل مسجد پیغمبر6 شد و به سجده رفت. در اوّل شب، شنیدندکه پیوسته می‌گوید: «عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ»، یعنی: گناه بنده تو بزرگ است، پس بخشش از جانب تو نیکو است. و این را مکرّر گفت تا داخل صبح شد.[3]

و در خبری که از مأمون نقل شده در ورود حضرت موسی بن جعفر7 بر هارون الرّشید، مأمون گفته: وارد شد بر پدرم پیرمردی که صورتش از بیداری شب و عبادت زرد ورم دار شده بود، و عبادت او را رنجور و لاغر کرده بود به حدّی که مانند مشک پوسیده شده بود، و کثرت سجده صورت و بینی او را مجروح کرده بود، و در صلوات بر آن حضرت در وصف آن جناب گفته شده: «حلیف السّجده الطّویله و الدّموع الغزیره».[4]

[1] . منتهی الآمال/ ج 2/ باب نهم/ فصل دوم/ 122 و 123.

[2] . منتهی الآمال/ ج 2/ باب نهم/ فصل دوم/ 123.

[3] . عوالم/ ج 21/ 186.

[4] . منتهی الآمال/ ج 2/ باب نهم/ فصل دوم/ 123.