شیخ مفید رضوان الله علیه فرموده: ابوالحسن موسی بن جعفر7 عابدترین و فقیه‌ترین اهل زمانش بود، از همه سخی‌تر و از لحاظ کرامت نفس در عالی‌ترین درجه قرار داشت. .. نوافل شب را می‌خواند تا به وقت صبح می‌رسید، و بلافاصله نماز صبح را می‌خواند، آنگاه تا طلوع آفتاب به تعقیب و ذکر الله اشتغال داشت، بعد سر به سجده می‌گذاشت و مشغول دعا و حمد بود تا نزدیکی ظهر.[1]

بسیاری از اوقات این دعا را خواند: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الرَّاحَةَ عِنْدَ الْـمَوْتِ وَ الْعَفْوَ عِنْدَ الْـحِسَاب‏‏‏» و آن را تکرار می‌فرمود و از جمله دعاهایش آن بود که: «عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ».

از ترس خدا گریه می‌کرد تا جایی که اشک از محاسنش جاری می‌شد، از همه مردم بیشتر به خانواده‌اش و ارحامش می‌رسید، به فقراء اهل مدینه شبها سر می‌زد و زنبیل‌های حاوی مال و پول نقره و آرد و خرما برای آنها می‌برد، آنها نمی‌دانستند آورنده اینها کیست . .. موقع احسان دویست دینار تا سیصد دینار احسان می‌کرد، کیسه‌های احسان موسی‌بن جعفر8، ضرب المثل بود...

مردم از او بسیار روایت نقل کرده‌اند و او افقه اهل زمان و کتاب خدا را از همه بهتر حافظ بود، صوتش در قراءت قرآن از همه نیکوتر بود، چون قرآن می‌خواند محزون می‌شد، آنها که قراءت او را می‌شنیدند گریه می‌کردند.

مردم مدینه او را «زین‌المتهجّدین» می‌نامیدند، کاظم لقب یافت زیرا که خشم خود را فرو خورد و بر ظلم ظالمان صبر کرد.[2]

[1] . ظاهراً سر به سجده گذاشتن در ایام حبس بوده است.

[2] . ارشاد مفید ص 277 ـ 279.