هشام بن سالم می‌گوید: من و ابوجعفر (مؤمن طاق) بعد از وفات ‌امام صادق7 در مدینه بودیم؛ مردم می‌گفتند: بعد از امام‌ صادق7، عبدالله امام است، زیرا او پسر بزرگ است. ما بر عبدالله وارد شدیم، دیدیم مردم گرد او جمع شده‌اند. ما چنان که‌ قبلا از پدرش می‌پرسیدیم، در مورد زکات و مقدار آن از او پرسیدیم، گفت: در دویست درهم، پنج درهم و در صد درهم، دو و نیم ‌درهم. گفتیم: حتی مرجئه هم چنین حرفی نزده است، درحالی که‌ حیران بودیم از نزد او بیرون آمدیم. من و ابوجعفر در کوچه‌های ‌مدینه سرگردان بودیم و نمی‌دانستیم کجا برویم و از چه کسی‌ بپرسیم. با خود گفتیم: آیا به سوی مرجئه رویم یا به سوی قدریه‌ یا زیدیه یا معتزله و یا خوارج؟ در دریای این افکار غوطه‌ور بودیم که پیرمردی به من اشاره کرد تا همراهش بروم. با نگرانی ‌از این که مبادا این پیرمرد از اعوان و انصار دستگاه خلافت ‌باشد، به دنبالش راه افتادم. پیرمرد مرا به خانه موسی بن ‌جعفر7 هدایت کرد. حضرت خطاب به من فرمود: به سوی من بیا نه به‌ سوی مرجئه و نه قدریه و نه زیدیه و نه معتزله و نه خوارج، به‌ سوی من.[1]

[1] . همان، ص 221.