علی بن محمد احمد مشهور به «ابن صباغ» فقیه مالکی و متوفای 855 در مکه پس از بیان گوشه‌ای از خصوصیات زندگی حضرت جواد7، می‌نویسد: آری چنین بود کرامات جلیل و مناقب او.

و در جای دیگر می‌افزاید: چه گوییم ما در جلالت و مقام امام جواد7 و فضیلت کمال و عصمت و جلال او، حضرت در میان طبقات ائمه7 سنش کمتر از همه و قدر و شانش اعظم است.

او در اندک مدتی از عمر شریفش کراماتی بسیار و معجزاتی بی شمار از خود نشان داده و معارج و فضیلت کمال را طی کرده و از رشحات و تراوش دانش و بینش خود اثرها گذاشته و از نفحات و ریزش فضل کمالش بی اندازه و شمار فیوضاتی به عالم علم نثار فرموده، چه با مجالس و محافلی که متکلم به احکام گردیده و از مسائل، حلال و حرام را بیان نموده و زبان دشمنان و خصم بد فرجام را به منطق صحیح و گفتار ملیح خود الکن کرده و گاه، بسیار انجمن و محفلی که در صدر جلساء و راس خطبا و بلغاء قرار گرفته و در برابر خود تمامی فصحاء و علما و حکما را تحت الشعاع قرار داده است.[1]

[1] . حلیهٔ الابرار، ج 4، ص 568 / الفصول المهه، ص 266 / موسوعهٔ الامام الجواد7، ج 1، ص 364 / سرور الفؤاد ابوالقاسم سحاب، صص 40 و 41.