زید شحام میگوید: ابوعبدالله به من فرمود: به همه کسانی که به نظر تو، مطیع ما هستند و از ما حرف میشنوند، سلام برسان.
من همه شما را به تقوای الهی و ورع دینی فرا میخوانم، و اینکه برای خدا کوشش کنید، راستگو باشید، ادای امانت کنید و سجدههای طولانی داشته باشید و برای همسایگان خوب باشید که محمد، با این تعالیم و آموزش‌ها آمده است.
امانت و ودیعه اشخاصی را که شما را امین شناختهاند و چیزی را به شما سپردهاند، چه نیکوکار باشند یا بدکار، به ایشان سالم پس دهید؛ زیرا رسول الله صوات الله علیه دستور دادند که حتی نخ و سوزن هم تحویل شود.
و به خویشاوندان و اقوام خود صله و احسان کنید و بر جنازه آنان و در تشییع‌شان شرکت نمائید و بیمارانشان را عیادت کنید و حقوق ایشان را ادا نمائید؛ چون اگر یکی از شما (چنین رفتار کند و) در دین خویش ورع داشته باشد، راست بگوید، ادای امانت کند و با مردم خوش اخلاق و خوشرفتار باشد، گفته میشود: این جعفری است و من خوشحال می‌شوم و از این وضع دلشاد میگردم و گفته میشود: اینگونه است ادب و تربیت جعفر، اما اگر جز این باشید، گرفتاری و ننگ و عار شما بر من است و گفته میشود: اینگونه است تعلیم و تربیت جعفر؟
به خدا سوگند، حدیث کرد مرا پدرم که مردی در میان قبیله‌ای از شیعیان علی شمرده میشود که وارستهترین، امانتدارترین، راستگوترین، و در زمینه قضاوت، عادل‌ترین آنان باشد و وقتی از افراد قبیله راجع به او سؤال شود که او چگونه مردی است، پاسخ دهند: چه کسی همانند اوست؟ راستی که او امینترین و صادقترین ماست.[1]
[1] . اصول کافی، ج 2، ص 636 .
