ای حمران! در زندگی خود، به اشخاص پائین‏تر از خود (در مکنت و دارائی) نظر کن و به مردمی که در توانائی مالی از تو بالاترند نگاه نکن؛ چون در این صورت است که به قسمت و بهره خود قانع و راضی خواهی بود و بدین وسیله، به بهره بیشتری از سوی پروردگارت دست خواهی یافت.

و بدان که عمل و عبادت اندک ولی دائم و پیوسته که بر مبنای یقین باشد نزد خداوند با ارزش‌تر از عمل و عبادت زیادی است که براساس یقین نباشد. و بدان که هیچ ورع و تقوائی، برتر از اجتناب از حرامهای الهی و خودداری از آزار مؤمنان و غیبت ایشان نیست. و هیچ زندگی‌ای گواراتر از خوش اخلاقی و هیچ مالی سودمندتر از قناعت به کفاف، و هیچ جهلی مضرتر از عجب و خودپسندی نمی‏باشد. [1]

[1] . روضه کافی، ص 244.