هارون از ساحری خواست وقتی امام کاظم7 کنار سفره غذا نشست، کاری کند اهل مجلس به ایشان بخندند و امام کوچک شود. وقتی سفره ‌حاضر شد خادم امام7 دست ‌برد که نان را بردارد و نزد امام‌ بگذارد، نان پرید و هارون و اهل مجلس خندیدند. در این لحظه، امام به تمثال شیری که بر پرده‌ای در اتاق نقاشی شده بود، اشاره‌ کرده و فرمود: ای شیر خدا، دشمن خدا را بگیر. تمثال به صورت شیر واقعی در آمده و ساحر را پاره پاره کرد و بلعید. هارون و اطرافیانش از دیدن این صحنه از هوش رفتند. چون به ‌هوش آمدند، هارون عرض کرد: کاری کنید تا ساحر زنده شود. امام فرمود: اگر عصای موسی آنچه بلعیده بود، برگرداند، این تمثال شیر نیز چنین‌خواهد کرد.[1]

در این قضیه اهمیت جایگاه امامت و ولایت ‌به خوبی روشن می‌شود؛ زیرا امام در این مجلس به عنوان رهبری و امامت تشیع مورد اهانت‌ قرار گرفت نه به عنوان شخص. به همین جهت نیز با قاطعیت ‌به‌ مقابله پرداخت.

[1] . منتهی الآمال، ج 2، ص 230.