حسین بن علی مشهور به شهید فخ، نواده حضرت مجتبی7 در زمان ‏یکی از خلفای بنی‌عباس به نام هادی عباسی قیام کرد. یاد و نام‏ او سندی بر محکومیت ‏بنی‌عباس تلقی می‌شد و حماسه نهضت‌های شیعی‏ علیه خلفای عباسی را در خاطره‏ها تجدید می‌نمود.

در حمایت از این شهید انقلابی روایتی نیز از امام جواد7 می‏خوانیم: «پس‏ از فاجعه کربلا هیچ فاجعه‏ای برای ما بزرگ‌تر از فاجعه فخ نبوده‏است.» یکی از نویسندگان در حکمت نقش انگشتری امام جواد7 «نعم ‏القادر الله‏» می‌نویسد: بعد از آن که «مامون‏» همه ‏انقلاب‌ها را سرکوب نموده و تمامی صداها را خفه کرد. طبیعی بود که مامون و عباسیان و یارانشان احساس کنند که به نهایت ‏آروزیشان رسیده و به ارزشمندترین آرمان‌هایشان که عبارت بود از محکم ساختن پایه‏های حکومت و سلطنتشان به طوری که دیگر هیچ ‏نیرویی توان ایستادن در برابر جبروت و سرکشی آنان نداشته است، دست ‏یافته‏اند ولی می‏بینیم که بعد از این همه، نقش انگشتری‏ امام جواد7 در برابر تمامی تصورات آنان قد علم می‏کند و تمامی مظاهر و سرکشی و ستم آنان را محکوم می‏کند آن نقش این ‏جمله است: «نِعْمَ الْقَادِرُ اللَّـه‏» یعنی چه نیکو توانمندی است‏ خدا.

و در این راستاست که معتصم پس از این که از مردم بیعت ‏برای ‏خود گرفت جویای حال امام جواد7 شد و دستور داد که امام ‏جواد7 و همسرش ام الفضل را به بغداد فرا خوانند. زیرا که‏ حضور و نام و یاد آن بزرگوار حماسه جهاد و پرچم آزادگی و عزت ‏ایمان است و جلوه امامت و وصایتش مهر باطلی است ‏بر خلافت‌های ‏باطل بنی‌عباس.

درود و سلام و صلوات خدا بر جواد الائمه7 آن هنگام که با میلادش جلوه زیبای مبارک‏ترین مولود را رقم زد و آن هنگام که با قامت زیبای امامت ‏خویش قیامتی از شکوه و جلال و عظمت الهی را متجلی ساخت و آن زمان که در آخر ذی قعده سال 220 هجری دیده از جهان فرو بست و با غروب غمگنانه و افتخار آفرین خویش تجلی بخش ‏آیات جهاد و شهادت گشت. [1]

[1] .