دو سنت در میان همه ائمه: به طور واضح و روشن هویداست. یکی عبادت و خوف از خدا و خدا باوری ایشان است. با دقت در زندگی این بزرگواران می‌بینیم که از خوف خدا چنان می‏گریند و می‏لرزند، گویی خدا را می‏بینند، قیامت، بهشت و جهنم را مشاهده می‌کنند. درباره موسی بن جعفر8 می‏خوانیم: «حلیف السجدة الطویلة و الدموع الغزیرة»[1]؛ هم قسم سجده‏های طولانی و اشک‌های جوشان.

دومین سنت که در تمام اولاد علی7 ـ از ائمه معصومین: ـ دیده می‏شود همدردی و همدلی با ضعفا، محرومان، بیچارگان است. در تاریخ زندگی امام حسن، امام حسین، حضرت زین العابدین، امام باقر، امام صادق، امام کاظم7 و ائمه بعد از آنها، می‌بینیم که رسیدگی به احوال ضعفا و فقرا یکی از برنامه‌های اصلی این بزرگواران بوده است.

[1] . منتهی الآمال، ج 2، ص 222.