مردی به محضر حضرت رضا7 آمد و گفت: به اندازه مروت خویش به من احسان کن. فرمود: نمی‌توانم (زیرا مروت امام خارج از حد بود). گفت: پس به قدر مروت من احسان کن، امام فرمود: آری، بعد به غلامش فرمود: دویست دینار به او بده.

امام در روز عرفه در خراسان همه مالش (شاید نقدینه باشد) را احسان کرد و به اهل نیاز تقسیم فرمود. فضل بن سهل گفت: این غرامت و اسراف است. فرمود: نه، بلکه غنیمت است، آنچه را که در آن پاداش و کرامت هست، غرامت مشمار.[1]

[1] . بحار الأنوار /101/ 100/ 49.