یکی از خطراتی که همیشه بزرگان و رهبران یک مذهب یا کشور را تهدید می‏کند، وجود اطرافیان ناصالح است که به خاطر اغراض ‏انحرافی، مادی یا اعتقادی پیرامون بزرگان را گرفته، بین آنان و مردم فاصله ایجاد می‏کنند و معمولا راه‌های ارتباطی آنان را با مردم قطع می‏کنند.

اگر بزرگان مواظب این گونه افراد نباشند، چه ‏بسا زیان‌های جبران ناپذیری به بار خواهد آمدکه جبران آن مشکل‏است.

در زمان امام جواد7 نیز این گونه افراد با سوء استفاده ازکمی سن امام، به خیال خود فکر می‏کردند می‏توانند بر امور امام‏ مسلط شوند و هر طور که خواستند، عمل کنند.

امام این خطر را احساس کرد و بی‏هیچ اغماضی آنان را طرد کرد. ابوالعمر، جعفر بن ‏واقد و هاشم بن ابی‏هاشم در شمار این افراد جای داشتند. امام درباره آنان فرمود: خداوند آنان را لعنت کند؛ زیرا به اسم ما ازمردم اخاذی می‏کنند و ما را وسیله دنیای خود قرار داده‏اند.