مامون گفت: احسنت ای ابا جعفر! خدا به تو نیکی کند! حال خوب است‏ شما نیز از یحیی بن اکثم سؤالی بکنید همان طور که او از شما پرسید.

در این هنگام ابو جعفر7 به یحیی فرمود: بپرسم؟ یحیی گفت: اختیار با شماست فدایت ‏شوم، اگر توانستم پاسخ می‏گویم و گرنه از شما بهره‏مند می‏شوم.

ابو جعفر7 فرمود: به من بگو در مورد مردی که در بامداد به زنی نگاه‏ می‏کند و آن نگاه حرام است، و چون روز بالا می‏آید آن زن بر او حلال می‏شود، و چون ظهر می‏شود باز بر او حرام می‏شود، و چون وقت عصر می‏رسد بر او حلال می‏گردد، و چون آفتاب غروب می‏کند بر او حرام می‏شود، و چون وقت عشاء می‏شود بر او حلال می‏گردد، و چون شب به نیمه می‏رسد بر او حرام می‏شود، و به هنگام طلوع فجر بر وی حلال می‏گردد؟

این چگونه زنی است و با چه چیز حلال و حرام می‏شود؟

یحیی گفت: نه، به خدا قسم من به پاسخ این پرسش راه نمی‏برم، و سبب حرام و حلال شدن آن زن را نمی‏دانم، اگر صلاح می‏دانید از جواب آن، ما را مطلع سازید.

ابو جعفر7 فرمود: این زن، کنیز مردی بوده است. در بامدادان، مرد بیگانه ‏ای به او نگاه می‏کند و آن نگاه حرام بود، چون روز بالا می‏آید، کنیز را از صاحبش می‏خرد و بر او حلال می‏شود، چون ظهر می‏شود او را آزاد می‏کند و بر او حرام می‏گردد، چون عصر فرا می‏رسد او را به حباله نکاح خود در می‏آورد و بر او حلال می‏شود، به هنگام مغرب او را «ظهار» می‏کند.[1] و بر او حرام می‏شود، موقع عشا کفاره ظهار می‌دهد و مجددا بر او حلال می‏شود چون نیمی از شب می‏گذرد او را طلاق می‌دهد و بر او حرام می‏شود و هنگام طلوع فجر رجوع می‏کند و زن بر او حلال می‏گردد.[2]

[1] . ظهار عبارت از این است که مردی به زن خود بگوید: پشت تو برای من یا سبت ‏به من، مانند پشت مادرم یا خواهرم، یا دخترم هست، و در این صورت باید کفاره ظهار بدهد تا همسرش مجددا بر او حلال گردد. ظهار پیش از اسلام در عهد جاهلیت نوعی طلاق حساب می‌شد و موجب حرمت ابدی می‏گشت، ولی حکم آن در اسلام تغییر یافت و فقط موجب حرمت و کفاره (به شرحی که گفته شد) گردید.

[2] . مجلسی، همان کتاب، ص 78 ـ قزوینی، همان کتاب، ص 175 ـ شیخ مفید، الارشاد، ص 322 ـ طبرسی، همان کتاب، ص 247.