یکی دیگر از مسلمات تاریخ این است که حضرت رضا شرط کرد و این شرط را هم قبولاند که من به این شکل قبول می‏کنم که در هیچ کاری مداخله نکنم و مسؤولیت هیچ کاری را نپذیرم. در واقع می‌خواست مسئوولیت کارهای مامون را نپذیرد و به قول امروزی‌ها ژست مخالفت را و اینکه ما و اینها به هم نمی‏چسبیم و نمی‏توانیم همکاری کنیم حفظ کند و حفظ هم کرد. (البته مامون این شرط را قبول کرد. ) لهذا حضرت حتی در نماز عید شرکت نمی‏کرد تا آن جریان معروف رخ داد که مامون یک نماز عیدی از حضرت تقاضا کرد، امام فرمود: این بر خلاف عهد و پیمان من است، او گفت: اینکه شما هیچ کاری را قبول نمی‏کنید مردم پشت‏سر ما یک حرف‌هایی می‏زنند، باید شما قبول کنید، و حضرت فرمود: بسیار خوب، این نماز را قبول می‏کنم، که به شکلی هم قبول کرد که خود مامون و فضل پشیمان شدند و گفتند اگر این برسد به آنجا انقلاب می‏شود، آمدند جلوی حضرت را گرفتند و ایشان را از بین راه برگرداندند و نگذاشتند که از شهر خارج شوند.