خداوند (پس از بیان جنایات فرعون و پیروانش و مغالطه کاری‌های ‏آن‌‌ها در برابر حضرت موسی7 و عدم پذیرش ارشادات و مواعظ آن‏حضرت) می‌فرماید: پس آن هنگام که ما را به خشم آوردند، از ایشان ‏انتقام گرفتیم و همه را غرق نمودیم: ﴿فَلَمَّـا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ فَـأَغْرَقْناهُمْ أَجْـمَعينَ﴾ [1]

امام صادق7 می‌فرماید: خداوند مانند ما (انسان‌ها) به خشم در نمی‏آید بلکه برای خود، اولیا و دوستانی دارد که آن‌‌ها خشمگین و یا راضی می‏گردند، و خداوند رضای آن‌‌ها را رضای خود و خشم آنان را خشم خویش قرار داده، چراکه آنان را راهنمای به سوی خود محسوب داشته و فرموده است: هر کس به دوست من اهانت کند، با من به جنگ برخاسته و مرا به‏ جنگ دعوت کرده است و هم چنین خداوند فرموده است: کسی که از پیامبر6 پیروی کند خدا را پیروی کرده است. ﴿مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللهَ﴾[2] هم چنین فرموده است: کسانی که با تو بیعت‏می‏کنند، در حقیقت‏با خدا بیعت نموده‏اند: ﴿إِنَّ الَّذينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّمـا يُبايِعُونَ اللهَ﴾[3]

[1] . زخرف، آیه 55.

[2] . نساء، آیه 80.

[3] . فتح، آیه 10 و توحید صدوق، ص 168.