روزی غلامانش میوه‌ای را خوردند، ولی آن را تمام نخوردند و مقداری مانده به دور انداختند. امام صلوات الله علیه بر آن‌ها بر آشفت و فرمود: سبحان الله، اگر شما بی‌نیاز هستید، دیگران بدان نیازمندند. بجای انداختن، به مستمندان انفاق کنید، «سُبْحَانَ اللهَ إِنْ كُنْتُمُ اسْتَغْنَيْتُمْ فَإِنَّ أُنَاساً لَمْ يَسْتَغْنُوا أَطْعِمُوهُ مَنْ يَـحْتَاجُ إِلَيْه‏».[1]

[1] . انوار البهیه، ص 107.