عصر زندگی امام از نقطه نظر علم و دانش، یکی از درخشان‌ترین اعصار اسلامی بوده است، دانش و هنرهای گوناگون در آن عصر پا بر پلکان اعتلاء نهاده بود. عصر طلائی دانش‌ها و هنرهای ظریف در دنیای اسلام آغاز گشته بود در یک چنین عصری مشعشع که دیوان‌ها و کتاب‌های دانشمندان ایران، یونان و هند بزبان تازی ترجمه می‌شد و فلسفه و ادبیات و دیگر شاخه‌های علوم آن‌روزی در اوج اعتلای نسبی خود بود پیشوای هفتم ما را در محافل علمی دانشمندان و مجامع بحث و گفتگو و مناظره عالم و دانشمند می‌نامیدند تا آنجا که این عنوان در شمار القاب آن حضرت در آمده بود و این موضوع خود می‌رساند که وجهه علمی و تبلور فکری او در میان ناباوران امامت نیز پذیرفته شده بود. به طوری که یکی از علماء درباره آن حضرت می‌گوید:

«او که یکی از پیشگامان علم حدیث و فقه و تاریخ در قرن چهارم می‌باشد در کتاب خود می‌نویسد: روایات متعدد و فراوانی در زمینه‌های مختلف علمی از وجود امام ابو الحسن7 روایت گردیده است که نشان می‌دهد او فقیه‌ترین و دانشمندترین فرد روزگار خود بوده است» [1] و [2]

[1] . ارشاد مفید، ص 272.

[2] . منبع: کتاب «زندگانی امام موی بن جعفر8» نویسنده: عقیقی بخشایشی.