در زیارت جامعه کبیره آمده است: «انتم الصراط الاقوم و السبیل الاعظم و شهداء دارالفناء و شفعاء دارالبقاء».[1] ؛ شما راست‌‌‏ترین راه‌‌ها و بزرگ‌ترین شاهراه‌‌ها هستید. شما شهیدان این جهان و شفیعان آن جهانید.

همه ائمه اطهار: به استثنای وجود مقدس حضرت حجت4 که در قید حیات هستند، شهید از دنیا رفته‏اند؛ هیچ یک از آنها با مرگ طبیعی و با اجل طبیعی و یا با یک بیماری عادی از دنیا نرفته‏اند، و این یکی از مفاخر بزرگ آنهاست. خود آنان همیشه آرزوی شهادت در راه خدا را داشتند که ما مضمون آن را در دعاهایی که آنها به ما تعلیم داده‏اند و خودشان می‏خوانده‏اند می‏بینیم. علی7 می‏فرمود: «من تنفر دارم از این که در بستر بمیرم، هزار ضربه ‏شمشیر بر من وارد بشود بهتر است از این که آرام در بستر بمیرم.» و ما نیز در دعاها و زیاراتی که قرائت می‏کنیم یکی از فضائل ائمه را به این نام یادآوری می‌کنیم که آنها از زمره شهدا هستند و شهید از دنیا رفته‏اند.

در اصطلاح، «شهید» لقب وجود مقدس امام حسین7 است و ما معمولا ایشان را به لقب‏ «شهید» می‏خوانیم: «الحسین الشهید». همان طور که لقب امام ششم را‏ «جعفرالصادق‏» و لقب امام موسی بن جعفر را‏ «موسی الکاظم‏» می‏گوییم، لقب سید الشهداء نیز «الحسین الشهید» است. ولی این بدان معنی نیست که ائمه دیگر ما شهید نشده‏اند. همان طور که اگر موسی بن جعفر را‏ «الکاظم‏» می‌نامیم معنایش این نیست که سایر ائمه «کاظم» نبوده‏اند، ـ «کاظم» یعنی کسی که بر خشم خود مسلط است ـ یا اگر به امام هشتم می‏گوییم «الرضا» معنایش این نیست که دیگران مصداق‏ «الرضا» نیستند، و یا اگر امام ششم را «الصادق‏» می‌نامیم، معنایش این نیست که دیگران العیاذ بالله صادق نیستند.

[1] . فرازی از زیارت جامعه کبیره.