خواندن قرآن نیز آدابی دارد، هم آداب ظاهری همچون مسواک، وضو، ترتیل، صوت خوش، رو به قبله بودن، حفظ احترام کلام الله و ... و هم آداب باطنی و حالت‌های روحی و توجه قلبی و عنایت به کلام خداو پیداکردن حالت خشوع و تذکر و تاثیر پذیری از تلاوت، این نکات در کلمات امام صادق7 بسیار بیان شده است. به برخی از این رهنمودها اشاره می‌شود:

امام صادق7 می‌فرماید:

هرگاه نزد تو قرآن تلاوت می‌شود، برتولازم است گوش بدهی و سکوت و توجه داشته باشی:

این همان نکته قرآنی است که در آیه 204 سوره اعراف آمده است:

﴿وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا﴾.[1]

و در سخن دیگری به نقل ازحضرت رسول6 می‌فرماید که: «راه قرآن» را نظیف و پاکیزه کنید. می‌پرسند: راه قرآن چیست؟

می‌فرماید: دهان دهان‌یتان. می‌پرسند: چگونه؟ می‌فرماید: با مسواک.[2]

در حدیث دیگر، امام صادق7 فرموده است:

کسی که قرآن بخواند، ولی قلبش رقت پیدا نکند و در برابر خداوند خاضع نشود و در درون، حالت حزن و خشیت و هراس نیابد، شان وجایگاه والای خدا را سبک شمرده است. بنگر که کتاب پروردگارت را چگونه می‌خوانی و با منشور ولایت خویش چه برخوردی داری و اوامر ونواهی آن را چگونه پاسخ می‌دهی و حدود و تکالیف آن را چگونه امتثال و فرمان برداری می‌کنی؟! در آیه‌های وعد و وعید، درنگ کن، در امثال و مواعظ قرآن اندیشه کن. مبادا اقامه حروف و قرائت ظاهر، تو را در تباه ساختن حدود آن بیندازد!...[3]

تلاوت با حزن و حالتی اندوهناک که نشان دهنده تاثر روحی قاری از آیات کلام خداست، ادب دیگری از آداب تلاوت است. امام صادق7 فرموده
است: قرآن با حزن نازل شده است، شما هم، آن را حزین قرائت
کنید.[4]

[1] . وسائل الشیعه، ج 4، ص 861.

[2] . الحیاهٔ، ج 2، ص 158.

[3] . بحار الأنوار، ج 89، ص 207.

[4] . وسائل الشیعه، ج 4، ص 857.