ای پسر نعمان! از مراء و لجبازی دور باشد که عمل تو را تباه می‌سازد و از جدال و کشمکش بپرهیز که تو را هلاک گرداند و از ستیزه جوئی‌های فراوان بپرهیز که تو را از خدا دور می‏کند. مردمی در زمان گذشته وجود داشته‏اند که سکوت را تمرین می‏کردند و شما سخن گفتن و حرف زدن را یاد می‏گیرید.

جمعی از پیشینیان به قصد عبادت و بندگی، ده سال سکوت می‏کردند و خود را بدین وسیله می‏آزمودند که اگر در این آزمایش سرافراز بیرون می‏آمدند، خود را اهل تعبد و بندگی می‌دانستند، والا می‌‌گفتند: من کجا و بندگی خدا کجا؟ می‏گفتند: کسی نجات پیدا می‏کند که از گناه و لغزش و حرف زشت کاملاً بپرهیزد و سکوت نماید و در دولت باطل، برآزار و اذیت، شکیبا باشد. اینان برگزیدگان، خالصان و دوستان واقعی خدایند و مؤمنان راستین همینانند. به خدا سوگند، اگر یکی از شما در راه خدا زمینی پر از طلا احسان کند اما به برادر ایمانی خود حسد ورزد، با همین طلاها بدنش داغ خواهد خورد و کیفر خواهد دید.

ای پسر نعمان! هر کس از او چیزی سؤال شود و با اینکه (اجمالاً) می‌داند ولی بگوید نمی‏دانم، بدون شک با مسائل علمی منصفانه برخورد کرده است. و مؤمن در جائی که نشسته است، دچار وسوسه حسد می‏شود؛ لیکن وقتی بلند شد و رفت، حسد و کینه هم از بین می‏رود.

ای پسر نعمان! اگر می‏خواهی دوستی برادر دینی تو برایت خالص باشد با او مزاح نکن؛ لجبازی، فخر فروشی و ستیزه نیز منما. دوستت را از همه اسرار و رازهایت آگاه مساز، بلکه به همان اندازه که اگر دشمن تو آگاه گردد، نتواند ضرر و زیانی به تو بزند؛ چون دوست هم ممکن است روزی دشمن شود.

ای پسر نعمان! بلاغت نه با تیز زبانی و تندگوئی است و نه با پر حرفی بلکه فقط به معنی توجه داشتن و دلیل محکم آوردن است.[1]

[1] . روضه کافی، ص 288.