«إِنَّ أَنْفُسَنا وَ أَمْوالَنا مِنْ مَواهِبِ اللّـهِ الْهَنیئَةِ وَ عَواریهِ الْمُسْتَوْدَعَةِ یمَتِّعُ بِما مَتَّعَ مِنْها فی سُرُور وَ غِبْطَة وَ يَأْخُذُ مَا أَخَذَ مِنْهَا فِي أَجْرٍ وَ حِسْبَةٍ فَمَنْ غَلَبَ جَزَعُهُ عَلَى صَبْرِهِ حَبِطَ أَجْرُهُ وَ نَعُوذُ بِاللَّـهِ مِنْ ذَلِك‏».

حضرت جواد الأئمّه7 به خطّ خود نوشت: جان و دارایی ما از بخشش‌های گوارای خداست و عاریه و سپرده اوست، هر آنچه را که به ما ببخشد، مایه خوشی و شادی است و هر آنچه را بگیرد، اجر و ثوابش باقی است. پس هر که جزعش بر صبرش غالب شود اجرش ضایع شده و از این [صفت] به خدا پناه می‌بریم.