طائر عرشم ولی پر بسته‌‏ام

یاد دلدارم ولی دل‌خسته‏ام

آسمانم بی ستاره مانده است

درد من را سوی غربت رانده است

ناله‏ها مانده است در چاه دلم

قاتلی دارم درون منزلم

من رضا را همچو روحی بر تنم

هستی و دارو ندار او منم

ضامن آهو مرا بوسیده است

خنده‏ام را دیده و خندیده است

بر رضا هر کس دهد من را قسم

حاجتش را می‌دهد بی بیش و کم

لاله‏ای در گلشن مولا منم

غصه دار صورت زهرا منم

زهر کین کرده اثر رویم ببین

همچو مادر دست بر پهلو غمین

در میان حجره‏ای در بسته‏ام

بی قرارم، داغدارم، خسته‏ام

این طرف یا فاطمه باشد جواد

آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد

این طرف درد و غم و آه و فغان

آن طرف هم دختران کف زنان

کس نباشد بین حجره یاورم

من جوانمرگم، شبیه مادرم

ریشه‏ها را کینه‏ها سوزانده است

جای آن سیلی به جسمم مانده است

حال که رو بر اجل آورده‏ام

یاد بابای غریبم کرده‏ام

نیست یک درد آشنا اندر برم

خواهری نبود کنار پیکرم

تشنه لب در شور و شینم ای خدا

یاد جدّ خود حسینم ای خدا[1]