از علی بن یقطین، روایت می‌کند: مهدی عباسی از امام ابوالحسن7 پرسید: آیا حرمت شرب خمر در کتاب خدای تعالی ذکر شده است؟ زیرا مردم تنها می‌دانند که از آن نهی شده، لیکن نمی‌دانند که آیا تحریم نیز شده است یا نه؟
حضرت فرمود: «خمر در کتاب خدای تعالی نیز تحریم شده است.»
مهدی عرض کرد: یا اباالحسن! این حرمت در کجای قرآن ذکر شده است؟
حضرت فرمود: در آن جا که خداوند متعال می‌فرماید: ﴿قُلْ إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْيَ بِغَيْرِ الْـحَق.﴾[1]
وقتی خداوند می‌فرماید: ما ظهر منها، مقصود زنای علنی و پرچم‌هایی است که فاجران برای زنان بدکار در جاهلیت در بالای خانه نصب می‌کرده‌اند. و قول خداوند متعال که می‌فرماید: و ما بطن، یعنی زن پدر؛ زیرا پیش از بعثت پیامبر6، چون پدر وفات می‌کرد، پسرش که از آن زن نبود، او را به ازدواج خویش درمی‌آورد. پس خدای تعالی این عمل را تحریم فرمود.
و مقصود از الاثم، همان خمر است که خدای تعالی در جای دیگری می‌فرماید: «يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْـخَمْرِ وَ الْـمَيْسِرِ، قُلْ فيهِما إِثْمٌ كَبيرٌ وَ مَنافِعُ لِلنَّاس.»[2] پس، اثم در کتاب خداوند، خمر و قمار است و همان طور که خود فرموده، گناه‌شان بسی بزرگ‌تر است.»
پس مهدی مرا گفت: ای علی بن یقطین! این فتوایی هاشمی است.
من نیز بدو گفتم: راست گفتی ای امیرمؤمنان! و حمد خدایی را که این علم را از شما اهل بیت دور نساخت!
به خدا قسم، هنوز چیزی نگذشته بود که مهدی خطاب به من گفت: راست گفتی، ای رافضی! [3]
[1] . بگو (ای پیامبر):خدای من هرگونه عمل زشت را، چه در آشکار و چه در خفا، و گناه و ظلم به ناحق و شرک به خدا را حرام فرموده است»؛ اعراف، 33.
[2] . «(ای پیامبر!) تو را حکم شراب و قمار پرسند، بگو: در این دو، گناهی بزرگ است و سودهایی برای مردم، ولی گناه آن بیشتر است»؛ بقره / 219.
[3] . امامت، ص 100 و 101.
