احتمال دیگر این است که ابتکار از خود مامون بود و مامون از اول صمیمیت نداشت و به خاطر یک سیاست ملکداری این موضوع را در نظر گرفت. آن سیاست چیست؟ بعضی گفته‏اند جلب نظر ایرانی‌ها، چون ایرانی‌ها عموما تمایلی به تشیع و خاندان علی7 داشتند و از اول هم که علیه عباسی‌ها قیام کردند تحت عنوان‏ «الرضا (یا الرضی) من آل محمد» قیام کردند و لهذا به حسب تاریخ ـ نه به حسب حدیث ـ لقب‏ «رضا» را مامون به حضرت رضا داد، یعنی روزی که حضرت را به ولایتعهدی نصب کرد گفت که بعد از این ایشان را به لقب‏ «الرضا» بخوانید، می‌خواست آن خاطره ایرانی‌ها را از حدود نود سال پیش که تحت عنوان‏ «الرضا من آل محمد» یا «الرضی من آل محمد» قیام کردند زنده کند که ببینید! من دارم خواسته هشتاد نود ساله شما را احیاء می‏کنم، آن کسی که شما می‏خواستید من او را آوردم، [و با خود] گفت فعلا ما آنها را راضی می‏کنیم، بعدها فکر حضرت رضا را می‏کنیم. و این مساله هم هست که مامون یک جوان بیست و هشت ‏ساله و کمتر از سی ساله است، و حضرت رضا سنشان در حدود پنجاه سال است (و به قول شیخ صدوق و دیگران حدود چهل و هفت ‏سال، که شاید همین حرف درست ‏باشد. ) مامون پیش خود می‏گوید: به حسب ظاهر، ولایتعهدی این آدم برای من خطری ندارد، حداقل بیست ‏سال از من بزرگتر است، گیرم که این چند سال هم بماند، او قبل از من خواهد مرد.

پس یک نظر هم این است که گفته‏اند [طرح مساله ولایتعهدی حضرت رضا] سیاست مامون بود، ابتکار از خود مامون بود و او نظر سیاسی داشت و آن آرام کردن ایرانی‌ها و جلب نظر آنها بود.