صفوان مردی بود که ـ به اصطلاح امروز ـ یک بنگاه کرایه وسایل حمل و نقل داشت که آن زمان بیشتر شتر بود، و به قدری متشخص و وسائلش زیاد بود که گاهی دستگاه خلافت، برای حمل و نقل بارها از او شتر کرایه می‌کرد. روزی هارون برای سفری که ‏به مکه عازم بود، از صفوان شتر کرایه نمود، و با وی قرارداد بست. صفوان، شیعه و از اصحاب امام کاظم7 بود. روزی خدمت امام آمد و اظهار داشت که من چنین کاری کرده‏ام. حضرت فرمود: چرا شترهایت را به این مرد ظالم ستمگر کرایه دادی؟ گفت: من شترهایم را برای سفر حج به او کرایه داده‌ام، و این سفر که سفر معصیت نیست، والا کرایه نمی‏دادم. امام فرمود: کرایه‌ات را گرفته‏ای یا نه؟ صفوان پاسخ داد: مقداری از کرایه باقی مانده است. امام فرمود: به دل خودت رجوع کن. حال که شترهایت را به او کرایه داده‏ای، آیا از ته دلت علاقه‏ مند هستی که هارون لااقل این قدر در دنیا زنده بماند که برگردد و بقیه کرایه تو را بدهد؟ گفت: بله. امام فرمود: تو همین مقدار که راضی به بقای ظالم هستی، گناه است. صفوان وقتی از نزد امام بازگشت، تمام کاروانش را یک جا فروخت، و این شغل را کنار گذاشت. بعد از فروش کاروان شترها به نزد طرف قرارداد رفت و گفت: من این قرارداد را فسخ می‏کنم چون دیگر بعد از این نمی‏خواهم این شغل را ادامه دهم، و شترهایم را فروخته ام. هارون گفت: قضیه از چه قرار است؟ صفوان پاسخ داد: من پیر شده‏ام، دیگر این کار از من ساخته نیست، فکر کردم که کارم را تغییر دهم. هارون گفت: راستش را بگو، چرا فروختی؟ گفت: راستش همین است. هارون گفت: من می‏دانم قضیه چیست. موسی بن جعفر خبردار شده که تو شترها را به من کرایه داده‏ای، و به تو گفته این کار، خلاف شرع است. انکار هم نکن، به خدا قسم اگر نبود آن سوابق زیادی که ما از سالیان دراز با خاندان تو داریم دستور می‏دادم همین جا اعدامت کنند.

پس در واقع موجبات شهادت امام موسی بن جعفر8 دو چیز بود: اولاً شخصیت ایشان به گونه‏ای بود که هارون احساس خطر می‏کرد. دوماً امام تبلیغ می‏کرد و قضایا را روشن می‏نمود، منتها از روش تقیه استفاده می‏کردند، یعنی طوری عمل می‏کردند که تا حد امکان، مدرکی به دست حکومت نیافتد.