سفیان میگوید: صادق، فرزند صادق یعنی جعفر بن محمد8 را دیدار و به او عرض کردم: ای فرزند رسول الله! مرا توصیه و سفارش بفرمائید.
امام: ای سفیان! شخص دروغگو مروت و مردانگی، و آدم بی‌حال دوستی و رفاقت، و انسان حسود راحتی ندارد، و شخص بد اخلاق، به سیادت و آقائی نمیرسد.
سفیان: باز بفرمائید.
امام: ای سفیان! به خدا اطمینان داشته باش تا مؤمن راستین شوی و به قسمت خدا راضی باش تا بی نیاز گردی و با همسایهات به خوبی رفتار کن تا مسلمان شمرده شوی و هرگز با شخص فاجر و نابکار هم صحبت و رفیق مباش که او فجور و زشتکاری به تو یاد می‌دهد و همیشه در مسائل زندگی با کسانی که از خدا خشیت دارند، مشورت کن.
سفیان: باز بفرمائید.
امام: ای سفیان! هر کس خواهان عزت باشد بدون قوم و خویش، و بی نیازی بخواهد بدون مال و دارائی، و طالب شکوه و عظمت باشد بدون سلطنت و حکومت، باید از چهار چوب ذلت و خواری معصیت بیرون آید و به دایره عزت طاعت الهی قدم بگذارد.
یک روز سفیان به امام صادق7 عرض کرد: از حضورتان نمیروم مگر آنکه مرا حدیث بفرمائید.
امام فرمود: من برای تو حدیث بازگو میکنم، ولی زیادی حدیث تو را سود نمیبخشد.
ای سفیان! هرگاه خداوند نعمتی به تو عطا کرد و تو دوست داشتی که آن نعمت برای تو پایدار بماند، پس فراوان حمد و سپاس خدا را به جای آور که خداوند عزوجل در قرآن می‌فرماید: ﴿لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُم﴾ (اگر سپاس گوئید بر (نعمت) شما میافزائیم). [1]
و اگر روزی تو اندک شد و دیر به تو رسید، زیاد استغفار کن که در قرآن می‌فرماید: ﴿اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً وَ يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهارا﴾ (از خداوند طلب مغفرت کنید که او[2] بسیار عفو کننده است. آسمان را برای شما میباراند و شما را با دارائیها و فرزندان کمک و یاری میکند و برای شما باغ‌ها و بهشت‌ها قرار می‌دهد و رودها و چشمهها جاری میسازد).
ای سفیان! هرگاه از دست سلطان و جباری محزون و دلگیر شدی زیاد «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّـهِ» بگو که آن کلید فرج و گشایش و گنجی از گنج‌های بهشتی است.
سفیان پس از شنیدن این نصایح و وصیت‌ها با حرکات دستش می‌گفت سه سفارش و چه سفارش‌هائی! [3] و [4]
[1] . ابراهیم: آیه 7.
[2] . البقره: آیه 171.
[3] . بحار الانوار، ج 78، ص 192.
[4] . همان کتاب، ص 226، حدیث 96 .
