«لِلعُجبِ دَرَجاتٌ: مِنها أن یزَینَ لِلعَبدِ سوُءُ عَمَلهِ فَیراهُ حَسَناً فَیعجِبُهُ وَ یحسَبُ أنَّهُ یـحسِنُ صُنعاً. وَ مِنها أن یوُمنَ العَبدُ بِرَبِّهِ فَیمُنُّ عَلَی اللهِ وَ للهِ المِنَّةُ عَلَیهِ فیهِ.»

امام رضا7 فرمودند:

«عجب چند درجه دارد: یکی اینکه اعمال بد، در نظر انسان نیکو جلوه کند و آنها را خوب پندارد، بدانها خرسند شود و تصور کند کار خوبی می‌کند، دیگر آنکه بنده به خدای خود ایمان آرد و در عین حال بر خدا منت نهد، با اینکه خدا بر او منت دارد!!!»[1]

[1] . (تحف العقول ـ ص 976 ـ ح 19)