کلینی در باب «ابطال الرویهٔ» از کتاب کافی، از «محمد بن یحیی» و او از «احمد بن محمد» از «ابی هاشم جعفری» از امام رضا7 نقل می‌کند که از آن حضرت درباره خدا پرسیدم که: آیا به وصف درمی‌آید؟

فرمود: «آیا قرآن نخوانده‌ای؟»

گفتم: آری! خوانده‌ام.

فرمود: این آیه را نخوانده‌ای که می‌فرماید: ﴿لا تُدْرِكُهُ الْأَبْصارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الْأَبْصار‏﴾.[1]

گفتم: چرا خوانده‌ام.

فرمود: «می‌دانید «ابصار» یعنی چه؟»

گفتم: آری.

فرمود: «یعنی چه؟»

گفتم: ابصار، یعنی دیدگان (دیدن چشمان)

فرمود: «اوهام قلوب بزرگ‌تر از دیدگان چشم است. پس اوهام نمی‌توانند او را درک کنند، ولی او اوهام را درک می‌کند.»[2]

[1] . دیدگان او را درک نمی‌کنند، ولی او دیدگان را درک می‌کند.

[2] . رساله حول الرؤیهٔ، ص 101.