ابوالسمهری و ابن ابی‏ الزرقا دارای اندیشه‏‌های باطل بودند، ولی‏ آن را آشکار نمی‌‌‏ساختند. آنها خود را به امام و یاران امام ‏نزدیک کرده، از این موقعیت ‏سوء استفاده می‏کردند.

اسحاق انباری‏می‏گوید: روزی امام جواد7 به من فرمود: ابوالسمهری و ابن ابی‏الزرقا گمان می‏کنند مبلغ ما هستند، شاهد باشید من از آنان بیزارم؛ زیرا آنان فتنه ‏گر و ملعونند.

ای ‏اسحاق! مرا از شرآنان راحت کن. گفتم: فدایت ‏شوم. آیا کشتن آنان ‏جایز است؟ فرمود: آنان فتنه می‏کنند و گناه آن را به من و دوستانم نسبت می‏دهند. قتل آنان واجب است. اگر می‏خواهی از شر آنان خلاص شوی، آشکارا آنان را نکش؛ زیرا در این صورت باید پیش داوران ستم پیشه شاهد بیاوری و در نهایت تو را خواهند کشت.

من نمی‏خواهم به خاطر دو فاسد، مومنی از بین برود. این کار را پنهانی انجام بده. محمد بن عیسی می‏گوید: بعد از این قضیه، دیدم‏ اسحاق همیشه منتظر فرصتی است تا این دو را به سزای اعمالشان ‏برساند.