خداوند به انسان، توان‌مندی‌های ویژه‌ای عطا کرده که سایر موجودات از آن بی‌بهره‌اند. در این میان، گوهر خرد گران‌سنگ‌ترین و پربهاترین عطای الهی است. با استفاده از گوهر عقل است که انسان می‌توان در «مسائل فکری و نظری» حق را از باطل و در «مسائل عملی» خیر را از شر و نافع را از مضرّ تشخیص دهد.[1] بد نیست یادآوری شود که «عقل» با «فکر» و «شعور» تفاوت آشکاری دارد. شعور، ادراک دقیق در افق حس و محسوسات است به مغفولات[2] و فکر به معنای نوعی سیر و مرور بر معلومات موجود و حاضر در ذهن است با این هدف که از مرور در آن و بازنگری مجدد آن مجهولات برای انسان کشف شود.[3]

[1] . تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ترجمه موسوی همدانی، ج 2، ص 374.

[2] . تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ترجمه موسوی همدانی، ج 2، ص 372.

[3] . تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ترجمه موسوی همدانی، ج 2، ص 372.