روزی امام کاظم7 وارد یکی از کاخ‌های هارون در بغداد شد. هارون به قصر خود اشاره کرده و با نخوت و تکبر پرسید: این قصر از آن کیست؟ (هدف او از این کار آن بود که شکوه و قدرت خود رابه رخ امام بکشد.) حضرت بدون آن که کوچک‌ترین اهمیتی به کاخ پر زرق و برق او دهد، با کمال صراحت فرمود: این خانه، خانه فاسقان‌است؛ همان کسانی که خداوند درباره آنان می‌فرماید: «به زودی‌کسانی را که در زمین به ناحق کبر می‌ورزند و هرگاه آیات الهی را ببینند، ایمان نمی‌آورند و اگر راه رشد و کمال را ببینند، آن را در پیش نمی‌گیرند؛ ولی هرگاه راه گمراهی را ببینند، آن را طی ‌می‌کنند، از آیات منصرف خواهم کرد؛ زیرا آنان آیات ما را تکذیب ‌کرده، از آن غفلت ورزیده‌اند.» هارون الرشید از این پاسخ سخت‌ ناراحت ‌شد و در حالی که خشم خود را به سختی پنهان می‌کرد با التهاب پرسید: پس این خانه از آن کیست؟ امام بی‌درنگ فرمود: این‌ خانه ملک شیعیان و پیروان ما است، ولی دیگران آن را با زور تصاحب‌کرده‌اند. این خانه در حال عمران و آبادی از صاحب اصلی‌اش گرفته ‌شده است و هر وقت‌ بتواند آن را آباد سازد، پس خواهد گرفت.[1]

[1] . بحار، ج 48، ص 138.