کیست اندر حجره‌‏ی در بسته افغان می‌‌کند

کز غم او فاطمه گیسو پریشان می‌‌کند

همچو انسانی که می‌‌سوزد درون آتشی

آب آب از پشت در با قلب سوزان می‌‌‏کند

گاه می‌‌گوید: که زهرم داده‏‌اید، آبم دهید

گاه با حق گفتگو با چشم گریان می‌‌‏کند

ام فضل بی حیا تا نشنود بانگ جواد

امر برکف کوبی جمع کنیزان می‌‌کند

ریخت ام الفضل آبی را که می‌‌برد آن کنیز

دید چون آن خادمه بر شاه احسان می‌‌‏کند

جان به قربانش که در آن پیچ و تاب تشنگی

یاد از لبهای خشک شاه عطشان می‌‌کند

برد گلچین دغل آن شاخه‌‏ی طوبی به بام

آری آن ظالم، جفای خویش پنهان می‌‌‏کند

خواست آن گل را کند پژمان به زیر آفتاب

دید پر در پر به رویش سایه مرغان می‌‌‏کند

کینه ورزی تا کجا یارب که از بعد سه روز

دشمن از بامش به خاک کوچه غلطان می‌‌‏کند