در تفسیر صافی فیض1 در ضمن کریمه: «ذَهَبَ اللهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَكَهُمْ في‏ ظُلُماتٍ لا يُبْصِرُونَ‏»[1] در عیون از امام رضا7 آمده که: «إِنَّ اللهَ لَا يُوصَفُ بِالتَّرْكِ كَمَـا يُوصَفُ خَلْقُه‏» یعنی: «خدای تعالی به ترک موصوف نمی‌شود، آنگونه که خلقش به آن موصوف می‌گردند.»

و ثقهٔ‌السلام کلینی ـ رضوان الله تعالی علیه ـ در باب نهی از وصف کردن حق به غیر آنچه که خود وصف کرده در اصول کافی به اسنادش از ابوالحسن رضا7 روایت کرده است که فرمود: «اللَّهُمَّ لَا أَصِفُكَ إِلَّا بِمَا وَصَفْتَ بِهِ نَفْسَكَ؛ یعنی خدایا! تو را جز به آنچه خود، خودت را وصف کردی وصف نمی‌کنم.»[2]

[1] . بقره / 17.

[2] . عیون مسائل نفس و شرح آن، ج 2، ص 72.