در زمان معتصم برخی از راه‌های مواصلاتی، بویژه راه خانه خدا، نا امن شده بود و عده ‏ای راهزن نزدیک شهر خانقین برای کاروان‌‌ها مزاحمت ایجاد می‌‌کردند. خلیفه به حاکم محل دستور داد تا راهزنان ‏را دستگیر و مجازات کند. حاکم آنان را دستگیر کرد و منتظر ابلاغ ‏حکم از سوی خلیفه شد. معتصم با فقها مشورت و درخواست‏ حکم کرد.

آنان در جواب به قرآن ﴿إِنَّما جَزاءُ الَّذينَ يُحارِبُونَ اللَّـهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْديهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْض‏﴾ استناد کردند و گفتند: هر کدام از این مجازاتها اجرا شود، حاکم اختیار دارد.

امام جواد7 فرمود: این فتوا غلط است و در این زمینه باید بیشتر دقت کرد؛ زیرا این ‏افراد یا فقط راه را ناامن کرده، کسی را نکشته‏اند و مال کسی را نبرده‏‌اند، در این صورت فقط زندانی می‌‌‏شوند و این همان تبعید است؛ ولی اگر هم راه‌‌ها را نا امن کرده‏‌اند و هم کسی را کشته‏‌اند؛ باید به قتل برسند، و اگر علاوه بر این دو مورد، اموال را نیزغارت کرده‌‏اند، باید دست و پای آنان به صورت عکس قطع گردد و سپس ‏به دار آویخته شوند.