گرچه تلاوت قرآن و حفظ کردن آیات آن ثواب دارد و ارزشمند است، ولی تکلیف مسلمانان در این حد خلاصه نمی‌شود. حفظ کردن باید همراه با عمل باشد و یاد دادن و یاد گرفتن به قصد اجرای فرموده‌های خدای متعال. حضرت صادق7 فرموده است:

کسی که حافظ قرآن و عمل کننده به آن باشد، همراه با سفیران والامقام و نیکوکار الهی (فرشتگان مقرب) خواهد بود.[1]

ضرورت آموختن قرآن نیز در کلام آن حضرت مطرح است. می‌فرماید:

سزاوار است که مؤمن نمیرد، تا آن که قرآن را آموخته باشد، یادر حال و مسیر فراگرفتن قرآن باشد.[2]

با این حال، پای بندی به احکام قرآن و عمل به آن در تعبیر امام صادق7 چنین بیان شده است: بپرهیز از این که در مسیر اقامه حروف، به اضاعه حدود بیفتی.[3]

بسیارند آنان که در شکل و ظاهر به قرآن می‌پردازند و در ورای جلوه‌های ظاهری قرآنی، عمل به قرآن مطرح نیست. این گونه برخورد تشریفاتی و مراسمی و شکلی با قرآن، در شان کلام الهی و منشورآسمانی نیست.

[1] . الحیاهٔ، ج 2، ص ص 152.

[2] . همان، ص 155.

[3] . بحار الأنوار، ج 82، ص 43.