به روی خاک چنان ناله از جفا می‌‌‏زد

که سوز آه وی آتش به ما سوا می‌‌زد

به لب ز کینه‏‌ی بیگانه هیچ شکوه نداشت

و لیک داد ز بیداد آشنا می‌‌زد

شرار زهر ز یک سو لهیب غم یک سو

به جان و پیکرش آتش جدا جدا می‌‌‏زد

گذشت کار ز کار و نداشت کار به کس

در آن میانه فقط آب را صدا می‌‌‏زد

صدای ناله‏‌ی وی هی ضعیف‌تر می‌شد

که پیک مرگ بر او از جنان صدا می‌‌زد

برون حجره همه پایکوب و دست افشان

درون حجره یکی بود و دست و پا می‌‌زد

ستاده خصم و جواد الائمه جان می‌‌داد

از او بپرس که زخم زبان چرا می‌‌زد